Charming like a father [XIII]

No i już jest! Kolejny rozdzialik! Mam nadzieję, że będziecie jeszcze troszkę cierpliwi, bo w końcu doczekacie się upragnionego momentu ;)
Tymczasem, zapraszam do czytania! 

              Znajdując się na dole, Emma podeszła do wysepki, bez słowa wyciągając kubek i inne potrzebne składniki, by przygotować sobie kakao z cynamonem. Nastawiła czajnik pełny wody, po czym przysiadła na taborecie, oczekując na zagotowanie.

            - No proszę. Teraz będziemy się zachowywać jak obrażona nastolatka, hm? – Regina w końcu przerwała nieznośną ciszę, a uśmieszek na jej ustach poszerzył się.

Doskonale zdawała sobie sprawę, że atmosfera między nimi nie była najlepsza, ale nie miała zamiaru teraz udawać, że nie widzi blondynki. Zwłaszcza, że poniekąd wiedziała o tym, jak sprawy między nimi pokomplikowały się i obie powinny to wyjaśnić.

Emma bezceremonialnie wzruszyła ramionami, nawet nie nawiązując kontaktu wzrokowego z kobietą. – Nie wiem o czym miałybyśmy rozmawiać, więc wolę się w ogóle nie odzywać.  

Regina prychnęła. Zdecydowanie nie podobał jej się aktualny stan rzeczy, ale nie próbowała się nawet wysilić, aby coś z tym zrobić. Typowo. Z resztą, kto by się tym przejął? Milczała zatem, bawiąc się szklanką, która stała przed nią na stole. Kiwała nią w różne strony, usilnie skupiając na niej całą swą uwagę.

W pewnym momencie Emma gwałtownym ruchem odstawiła z hukiem kubek na blat, przerywając uporczywą ciszę. Jej harde spojrzenie padło na Reginę, która wzdrygnęła się pod wpływem nagłego dźwięku, unosząc głowę do góry.

            - Naprawdę musisz taka być?

Brunetka uniosła pytająco brew, nie bardzo wiedząc o co chodzi.

            - Wywołujesz kłótnie, masz wrogie nastawienie, próbujesz nas poróżnić – Emma wyliczyła, przewracając z irytacją oczami. – Naprawdę sądziłaś, że to wszystko zadziała  na dłuższą chwilę?

            - Chciałabym móc Ci odpowiedzieć, ale naprawdę nie wiem do czego zmierzasz. – Regina obróciła się na krześle, tym razem kierując się całkowicie na wprost w stronę blondynki.

Kobieta westchnęła, przeczuwając, że każda kolejna rozmowa z Panią burmistrz będzie równie ciężka jak i poprzednia. Odstawiła naczynie do zlewu i powolnym krokiem zbliżyła do stolika. Usiadła naprzeciw rozmówczyni, powoli zastanawiając się nad doborem słów, które mogłaby użyć.

            - Mamy do siebie jakieś uczucia. I nie, nawet nie próbuj temu zaprzeczyć! – Emma uniosła dłoń, widząc jak Regina otwiera usta, by wtrącić coś od siebie. Kiedy z powodzeniem udało jej się zatrzymać brunetkę od odezwania się, ciągnęła – I powtórzę się, ale wiem, że ten pocałunek coś znaczył!

            - Moja droga, ten pocałunek znaczył tylko tyle, że każdy człowiek ma swoje słabości i niestety robi coś głupiego, a potem tego żałuje. – Regina w końcu została dopuszczona do słowa i z zadowoleniem kiwnęła głową na poparcie swoich słów.       

            - A więc żałujesz tego? Powiedz mi wprost, że tego żałujesz, a wtedy Ci uwierzę.

Ostatnie zdanie, jakie Emma wypowiedziała niemal wywołało gęsią skórkę na ciele Reginy. Ciemnowłosa w końcu uniosła wzrok, zerkając wprost na blondynkę, uważnie się w nią wpatrującą. Mogła dostrzec nutkę niepewności w jej oczach, jednak ona wolała sobie wmówić, że to było coś innego.

Zegar tykał, Emma wyczekująco obserwowała kobietę, wciąż czekając na jej odpowiedź, jednak Regina nie była w stanie wydusić z siebie żadnego słowa. W głowie już dawno temu miała ułożone zdanie na temat żałowania tego, co zrobiła. Nawet dobrała do tego odpowiedni ton głosu. Wszystko miała zaplanowane, jednak gdy tylko otworzyła usta, by przemówić, żaden dźwięk nie wydostawał się. Odchrząknęła kilkakrotnie, próbując zebrać wszystkie myśli.

            - Więc… - Zaczęła powoli, nawet nie zdając sobie sprawy, że zaczęła nerwowo bawić się szklanką, tym razem z większym impetem. – To co się stało, już się nie odstanie.

Wiedziała, że to nie odpowiedź, na którą Emma czekała. Wiedziała też, że nie mogła skłamać, choć tak bardzo tego chciała. Dlaczego zatem chciała zaprzeczyć samej sobie?

Emma przewróciła z irytacją oczami, obchodząc kuchenną wysepkę na około, by móc podejść do Reginy. Przysunęła drugie krzesło i usiadła tuż przy kobiecie, bez chwili się w nią wpatrując. Przez jakiś czas milczenie znów zapadło pomiędzy obiema, a czas leniwie biegł naprzód, zbliżając je tym samym do powrotu Charmingów.

            - Regina.

Głos blondynki zmusił ja do podniesienia głowy. Czekoladowe oczy spotkały się z intensywnym, zielonym spojrzeniem. Uczucie w brzuchu, które przez cały czas tłumiła gdzieś głęboko w sobie na nowo rozbłysło żywym blaskiem, niemal przytłaczając brunetkę. Kobieta siedziała przygwożdżona do krzesła, nie mogąc spuścić wzroku ani na moment. Trwała w tej samej pozycji dopóki Emma nie odezwała się, przerywając tą intensywną chwilę.

            - Lubię Cię. Naprawdę. Ale wiem, że jest też między nami coś, co raczej obie nie chciałybyśmy tego otwarcie przyznać. I wiem, że będziesz znów próbowała temu zaprzeczyć. Ale obie znamy prawdę. Musisz ją tylko dopuścić do siebie.

            - Jaką prawdę?! – Regina w końcu wybuchła, nie mogąc dłużej wstrzymywać swoich emocji. – Nie ma żadnej prawdy! Powiedziałam już to, co myślałam, a myślałam też, że wszystko już mamy wyjaśnione i nie ma potrzeby do tego co chwila wracać. Daruj sobie tę żałosną gadkę, mamy ważniejsze rzeczy do zrobienia.

Głos jej drżał, jednak zdołała dotrwać do końca swego zdania. Odetchnęła z ulgą, kiedy udało jej się powiedzieć wszystko, co uprzednio zaplanowała. Podniosła się z krzesła, a jej pierś falowała miarowo pod wpływem przyspieszonego oddechu. Ostatni raz spojrzała na blondynkę i zanim ta zdołała coś powiedzieć, Regina odwróciła się na pięcie i bez wahania wyszła z pokoju, z trzaskiem zamykając za sobą drzwi.

Emma wciąż w szoku, siedziała na miejscu, tępo wpatrując się w drzwi, przez które jeszcze chwilę temu przeszła Regina. Słowa, które wypowiedziała dotarły do niej jakby w zwolnionym tempie, jednak z każdą kolejną chwilą, w której jej mózg rejestrował to wszystko, co się wydarzyło, przygnębienie zdawało się pojawiać z wielkim impetem. Wiedziała, że będzie ciężko rozmawiać z brunetką o uczuciach, ale nie spodziewała się, że to będzie aż takie trudne, zwłaszcza gdy wiedziała, że zauroczenie? Fascynacja? Cokolwiek to było, nie było jednostronne. Regina zdawała się zaprzeczać wszystkiemu, co Emma próbowała jej dać do zrozumienia. Zaparcie było tak głębokie, że ona sama się w tym zatraciła, ślepo w nie wierząc. Ale Emma nie zamierzała się poddawać. Miała świadomość tego, że zależy jej na Reginie i nie spocznie, dopóki nie zapewni jej szczęśliwego zakończenia, nawet jeśli miało wyglądać ono zupełnie inaczej niż każdy sobie wyobrażał.

--

            - Gdzie jest Regina? – Pytanie Mary Margaret od razu zawisło w powietrzu, gdy tylko kobieta przekroczyła próg mieszkania. Zaraz za nią do pomieszczenia wszedł David z Henry’m.

Emma, która jak dotąd nie zrobiła zbyt wiele, siedziała na kanapie z kolanami podciągniętymi pod brodą. W rękach trzymała laptopa, a na stole postawiony był już drugi kubek z gorącym kakao. Kiedy usłyszała dźwięk otwieranych drzwi, nawet nie kwapiła się, by podnieść głowę znad monitora.

            - Wyszła jakiś czas temu, miała tę robotę papierkową do zrobienia.

Odpowiedziała po chwili, zamykając klapę urządzenia, by zwrócić całą swą uwagę na rodziców.

Mary Margaret dostrzegła niezbyt rześki stan córki, jednak na chwilę obecną wolała nie zagłębiać się w te strony, wiedząc, że maja na razie ważniejsze rzeczy do zrobienia. Spojrzała na męża, by ten przekazał wszystkie informacje. David odchrząknął, zaczynając:

            - Więc. Belle zdecydowała się nam pomóc, aby tylko odzyskać ukochanego. Ruby została z nią chwilę dłużej, żeby porozmawiać. – Na chwilę zatrzymał się, kontynuując jak tylko Emma kiwnęła głową. – Wróżki powiedziały, że jest możliwość przechowania ciemnej mocy w naczyniu tak, aby nie mogła bez pozwolenia się uwolnić…

            - Ale? – Blondynka niepewnie zabrała głos, wyczuwając jakiś haczyk.

            - Ale… Potrzeba też pochłonięcia białej magii, by obie złączyły się i zrównoważyły. Balans i te sprawy.

Gdy skończył, w pomieszczeniu zapadła cisza. Emma potrzebowała chwili, by to wszystko przetrawić. Więc aby pozbawić Rumpla tytułu Mrocznego, będzie trzeba też kogoś z całkowicie czystą magią. A wiadome było, że w tym mieście mieszkały takie 2 osoby.

            - Rozumiem. Czyli wystarczy, że oddam cała swoją moc i będzie po wszystkim? Wchodzę w to.

Jednakże nie doczekała się aprobaty ze strony reszty domowników. Charmingowie wymienili się spojrzeniami, żadne z nich nie chcąc się odezwać. Henry, widząc zakłopotanie na twarzach dziadków bez słowa zbliżył się do Emmy i usiadł obok niej.

            - Jest jednak pewne ryzyko… Osoba, która podda się temu zabiegowi może przepłacić swym życiem lub pogrążyć się w ciemności, gdy zaklęcie nie powiedzie się.  – Wyjaśnił cicho, przygryzając lekko wargę.

Emma w milczeniu wpatrywała się w syna, jakby dalej czekała na rozwinięcie wypowiedzi. Siedziała nieruchomo, powoli analizując wszystko, co dotąd usłyszała. Czyli istniał jakiś sposób na pokonanie Mrocznego bez zabijania go. Niestety, jak to zwykle bywało – każda magia ma swoją cenę. W tym przypadku ceną było ryzyko ze strony kogoś, kto również podda się zaklęciu. Nie miała zamiaru przekazywać pałeczki Reginie. Zbyt długo żyła w magicznym świecie, żeby teraz wyrzekać się tego daru. To musiała być ona.

            - A co jeśli Rumple nie wyrazi zgody na przeprowadzenie zaklęcia?

            - Nie będzie miał wyjścia. Albo to, albo wygnanie. Belle o wszystkim wie.

David zacisnął usta, uważnie obserwując emocje jakie pojawiały się na twarzy córki.

            - Wiesz, że nie musisz tego robić. Możemy to jakoś inaczej rozwiązać… - Mary Margaret spojrzała błagalnie na blondynkę. Nie chciała stracić córki. Nie kolejny raz. Nie wybaczyłaby tego sobie. Z przestrachem w oczach oparła się o krzesło, wyczekując ostatecznej odpowiedzi.

            - Zrobię to. Może nie być innego wyjścia. Musimy coś zrobić, inaczej Storybrooke nigdy nie zazna spokoju. Wszyscy wiemy jaki on potrafi być. Nauczyliście mnie, aby mieć nadzieję. Nadzieję na to, że wszystko się powiedzie. Teraz też musicie się tego trzymać i wierzyć, że wszystko będzie dobrze. – Emma odezwała się nieco drżącym głosem. Nie chciała pokazywać strachu, toteż nawet nie spojrzała rodzicom w oczy. Podniosła się z kanapy, ucałowała Henry’ego i podeszła do drzwi – Zanim jednak zaczniemy coś robić muszę porozmawiać z Reginą.

            - Zaklęcie wykonamy o północy. Dzisiaj jest znów pełnia, także mamy większe szanse na powodzenie. – Powiedział David, a w jego głosie nie dało się wyczuć uprzedniej pewności. On, tak samo jak żona, potwornie bał się o życie jego ukochanej córeczki, ale ona już podjęła decyzję, gotowa poświęcić się dla dobra całego miasteczka.

Emma skinęła głową i szybko ulotniła się z mieszkania, mając w głowie tylko jedno. Jak najszybciej dotrzeć do Reginy.

--

            Donośne pukanie wyrwało Reginę z rozmyślań, kiedy pochylała się nad stertą papierów związanych z jej polityczną karierą, trzymając w ręku kieliszek wypełniony jabłkowym cydrem domowej roboty. Który to już był z kolei? 4? Może 5? Nie była pewna. Westchnęła przeciągle, upiła szybko kilka łyków, a następnie podniosła się i wyszła z pomieszczenia, by otworzyć drzwi. Ku jej niemiłemu zaskoczeniu dostrzegła blond loki i charakterystyczną czerwoną kurtkę. Zeszła po trzech stopniach i zaciskając wargi przekręciła zamek.

            - Musimy porozmawiać.

Regina przewróciła oczami, słysząc ten sam tekst po raz setny. No, może przesadziła, ale wiedziała, że to krótkie zdanie było dewizą Emmy.

            - Emma, ile razy mam Ci powtarzać, że… - Urwała, zanim zdołała dokończyć zdanie, kiedy poczuła silną dłoń na ramieniu. Blondynka, nie czekając na zaproszenie wprosiła się do środka. Regina posłała kobiecie mordercze spojrzenie, i zamykając drzwi odwróciła się w jej stronę.

            - Widzę, że upodobałaś sobie wchodzenie do mojego domu bez zaproszenia. – Stwierdziła gorzko, krzyżując ręce na piersiach.

            - Mamy sposób na pozbawienie Rumpla mocy. – Wypaliła od razu bez zbędnych ogródek. Widząc uniesioną brew brunetki, kontynuowała – Dziś o północy wykonamy zaklęcie i jeśli wszystko pójdzie dobrze, Mrocznego już nie będzie.

Regina przechyliła lekko głowę, marszcząc brwi. Przez tyle lat trwała w przekonaniu, że Mrocznego pozbawić tytułu można tylko w jeden sposób – poprzez zabicie, ale wtedy morderca stawał się ofiarą. Nie było innej możliwości. Jakim cudem teraz miałoby się to zmienić? Emma dostrzegła pytające spojrzenie. Uśmiechnęła się, nerwowo zakładając kosmyki włosów za ucho.

            - Nie wiem jak to będzie działać, ale potrzeba kogoś z całkowicie czystą magią, by naczynie, do którego skierujemy czarną moc zostało zbalansowane, równe. Ale jest pewne ryzyko…

Brwi brunetki jeszcze bardziej się zwęziły, reagując na kolejną porcje wiadomości. Czysta, biała magia? Zaraz, zaraz…

            - Jakie ryzyko? – Zapytała po chwili, zaraz po tym żałując tego pytania. Nie była do końca pewna czy chciałaby usłyszeć odpowiedź.

Emma zawahała się. Przystąpiła z nogi na nogę, przełknęła ślinę. Wciąż stała przed kobietą, zwlekając z udzieleniem odpowiedzi. W końcu po chwili, która wydawała się trwać wieczność, zdołała unieść głowę, by spojrzeć rozmówczyni prosto w oczy.

            - Ryzykiem jest śmierć. Albo poddanie się ciemności. Jedno z dwóch. O ile się nie uda.

Odpowiedziała tak cicho, by słowa ledwie dotarły do Reginy. Wypuściła powietrze, nagle czując ulgę, że wszystko powiedziała. Teraz pozostawało przeżyć reakcje pani burmistrz. Czy wybuchnie? Rzuci w nią tysiącem obelg? Nic bardziej mylnego.

Regina wpatrywała się w Emmę, licząc na to,  że jednak to nie jest prawda. Że jest zupełnie inne wyjście. Nie usłyszała ani słowa więcej z jej strony. W końcu jednak, ona sama zdołała się odezwać.

            - I tą osobą z białą magią, która podda się zaklęciu jesteś Ty? – Zapytała po chwili, starając się opanować lekko drżący głos. Nie wiedziała dlaczego, ale myśl o ryzyku wywoływała ciarki na jej ciele i niebywałą obawę.

Emma skinęła twierdząco, ponownie spuszczając głowę.